زی‌گل

با م،م رفتیم کوهنوردی

حدود پنج کیلومتر راه رفتیم

از مبدأ تا رسیدن به دریاچه،ی نفس حرف زد،کلِ زندگی شو ریخت وسط.

وقتی رسیدیم،ازش خواهش کردم و گفتم: بیا تو سکوت به آب و پرنده ها زل بزنیم

ولی کاش نگفته بودم،رفت تو حس و ی دفه گفت: زینب ت عاشق شدی؟

گفتم نه. تو چی؟

این شروعی بود واسشو تا رسیدن به بقیه،از پسره و احساسش و خاندان پسره و

حتی اینکه کادو چی خریده و چی داده گفت.

تهشم گفت: میدونی ، من خیلی میریزم تو خودم

خیلی درون گرام

چشام شد چهار تا،گفتم: دخترررررر

دیگه چیو می‌ریزی تو خودت؟ چیزی هم مونده؟

گفت اره و با یِ آه از بقیه داستان زندگی ش گفت.

علاوه بر پام،مغزمم گزگز می‌کنه....

+اگه ی بار دیگه به خودم گفتم «پر حرف» با پشت دست میزنم تو دهنم. من خیلی آرومم.

ی تصویر از بچگی م هیچوقت یادم نمیره :)

قبل از شروع،تو پرانتز بگم که همبازی م تا ۱۰ سالگی ، پسر دایی م بود؛ اون دو سال از من بزرگ تره.

بزرگوار هیچ حسِ خواهرانه ای نسبت به من نداشت

و وقتایی که به اصرارِ من خاله بازی میکردیم،گیر میداد که زن و شوهری طور باشیم.

ی شب که داشتیم سناریو تکراری همیشه رو اجرا میکردیم و کلیشه ای ترین زندگیِ دو نفرهٔ دنیا رو به تصویر می‌کشیدیم؛من عروسکمو برداشتم و چند قدم رفتم ،

پرسید:کجا؟!

گفتم: میخام بچمونو ببرم پارک

با عصبانیت گفت: لازم نکرده ، الان ظهره، چه زنی دیدی سر ظهر تنهایی بره پارک ؟

گفتم: خوب تو هم بیا

گفت نهههه من از سر کار برگشتم خوابم میاد ، تو هم جایی نمیری

+خدا لنتت کنه امیر ، تو خیلی تو نقش فرو می‌رفتی.

نتونستم حریفش شم و برم پارک.

تنها کاری که از دستم بر میومد این بود که بچمونو پرت کردم رو صورتش و گفتم «میخام برم خونمون.»

چکیده ای از بارونِ امروز

با چاشنی بارانِ قشنگم.

اکنون اگر از تو دورم به هر جا؛

بر یارِ دیگر نبندم دلم را.

سرشارم از آرزو و تمنا ؛ ای یارِ زیبا :))

داشتم تو خواب از ته دل میخندیدم

بلند بلند و با شدت زیاد ، ی جوری که به سرفه افتادم

از خواب پریدم ولی نیم ساعته که سرفه هام قطع نشده

مدرسه نمیرم ، ۹ هم پامیشم میرم دکتر

۵:۲۷

وقتی از مدرسه برمی‌گردم،

اون ذوقی که گربه می‌کنه با دیدنم؛

واس دلخوشیِ کلِ زندگیم بسه.

ولی با این علاقه ای که من نسبت به بچه ها دارم؛

تا الان باید شیش هفت تا توله زاییده بودم :/